Здарэнне з Баляславам Масціцкім адбылося шчэ да пачатку савецка-польскай вайны, у лютым 1918 года. Сама вайна распачалася ў 1919 годзе, але ўжо за год да яе адбываліся лакальныя сутычкі паміж дзвюма бакамі.
Ішоў палкоўнік, ну і з ім ішлі больш (толькі я не знаю, колькі іх було чалавек). А нашы людзі, чучаўляне напалі на яго, да абабралі. Ён нёс золата за сабою. Нёс яшчэ нейкі прыпас свае, а яны ад яго аднялі да і забілі ў Лавіцах (урочышча).
Забілі яго ды абу як пахаранілі, нехорашэ: палцы паадкручвалі, кольцы пазнімалі (булі залатыя ў яго), адзежу знялі (була адзежа на ім харошая). Знялі адзежу, а даўно бедна было, адзежы і не было, таму пазавідавалі і на адзежу. Іх було 12 чалавек. Во, на аднаго чалавека забралася 12 чалавек.
Цяпер дазналіся ў Польшчы, жонка яго, шчо тут яго забілі ў нашых Чучавічах і пахаранілі. Прыехалі сюда. Прыехалі, дапрашывалі хто, шчо. Панаходзілі вінавайцаў. Булі ж такія, што і падказалі ім, хто забіў. Булі і ў проціў, булі і за палкоўнікам, шчо не трэба було біць, адстойвалі. Яны хадзілі па хатах, а гэтыя ўсе білі, мужчыны хаваліся. А яны ў каждай хаце булі. То дзе і малыя, то яны сёдно білі. Клалі да білі. Мотно білі. Дажэ мне вот мой атец расказываў, шчо яго малога хавалі, бо яшчэ невялікі (Ліхтару Сцяпану Данілавічу тады было 16 год).
Ну ўсё-такі панаходзілі тых 12 чалавек, і ўзялі солтуса. А солтус быў харошы чалавек. Солтус гэта не дазваляў рабіць, але ўзялі і яго. Сказалі, як хорашэ пахаронен, то цябе чапаць не будам. Даўно машын не було, і загадалі звозчыкам з коньмі, каб усе сабраліся і іх туды адвязлі ў Лавіца.
Вот выехалі ізвозчыкі, забралі гэтых вінавайцаў, іх і павзялі. Раскапалі. Сказалі так на месцы, як хораша пахованы, то будзеш аслабонены, а як нехораша пахованы, то за гэта і табе будзе. Раскапалі: у яго палцы падакручаны і адзежа знята, абу як пахованы, недобра.
Вот ужо едуць дамоў. Падвезлі пад сяло самае, дзе дубы, тут, на Ястаўцы. Пад'ехалі пад дубы і гэтага первага солтуса. Сказалі, дзе ён сядзеў, у катрога фурмана, "пад'язжай вот пад гэты дуб". Ён пад'ехаў пад дуб. Сказалі на солтуса, "становіса". А там із дуба рала таке шло. Далі яму вяроўку. "Чапляй вяроўку, завязвай, рабі пятляю і кладзі туды голаву". Вот ён ге зрабіў, улажыў голаву, а на фурмана сказалі, "ад'язджай". Фурман ад'ехаў, а ён ужо ж апаў далой і ўсё, яго нет.
А тых астальных вязлі вот тут, на кладбішча. Каля кладбішч. Сказалі, "залазьце, станавіцеся". Яны сталі падряд, і іх (не знаю, вінтаўкамі ці пулямётам) парастрачылі ўсіх. Тут жа на кладбішча іх так і пахаранілі. Подрад усіх пахаранілі. І брат яго прызджаў, і жонка прыязджала, і больш мо кто прыязджаў. То брат казаў ацапіць усю дзярэўню і спаліць, а жонка не дала. Каге, "е вінавайцы, а е людзі і добрыя" - да і асталіся нашы людзі.
Ён загінуў храбраю смерцю ў барацьбе за свабоду Радзімы.
Светлая памяць палкоўніку Баляславу Масціцкаму, камандуючы Краховіцімі Уланамі
18 лютага 1918 года